Dennis Schouten staat in het midden van het nieuws nadat hij vorige week liet weten in zijn podcast RoddelPraat dat hij uit het leven wil stappen. De 28-jarige Tukker zou hier al langer mee rondlopen.
Denk jij aan zelfmoord? Bel 113
In een nieuwe uitzending vertelt hij hoeveel reacties hij heeft gekregen na de eerste uitzending. “De vorige uitzending en hoe dat allemaal werd opgepakt, was niet heel moeilijk voor mij”, legde hij uit.
Geen grap
“Omdat ik al jaren weet wat ik wil en hoe ik erin sta. Dat is oprecht geen grap. Ik heb er ondertussen al een tijdje vrede mee. Mensen die mij goed kennen wisten al langer dat het zo is, dus die schrokken er ook niet zo heel erg van. Ik heb zo verschrikkelijk veel mails gekregen. Ik moet me bekeren tot de islam. Ik moet aan ayahuasca. Ik moet een microdosering van lsd. Ik hoef die hulp niet, het is goed zo voor mij.”
Ook werd hij ervan beschuldigd de uitspraak alleen te doen om zijn nieuwe boek te promoten. Hij ontkent dat en benadrukt ook helemaal niet zoveel hiermee te verdienen. “Dat boek kost nu 25 euro en dan heb je het dure boek en straks komt voor 20 euro te koop. Als alle kosten eraf zijn van het boek hou ik er omdebij 1 euro 1 euro 50 aan over. Geld is leuk, maar ik kan dat straks toch niet meenemen.”
Worsteling
Eerder liet de presentator weten dat hij al jaren worstelt met het leven. “Op papier heb ik een ontzettend goed leven, maar in de praktijk voel ik mij zelden gelukkig.” Hij zou zich leeg voelen en eenzaamheid en onrust voelen. Dit gevoel verergerde de laatste jaren. “Ik weet dat ze niet kloppen, maar ik krijg ze niet uit mijn lichaam. Ik heb van alles geprobeerd om deze gevoelens op te lossen: Medicatie, psychologen en een verhuizing terug naar Enschede. Het heeft allemaal niet geholpen.
Experimenteren met medicatie
” Aannemelijk is dat jarenlang experimenteren met medicatie in mijn pubertijd bepaalde dingen in mijn hoofd hebben beschadigd, ik heb me er ondertussen bij neergelegd. Maar ik wil deze rit niet meer uitzitten. Ik schaam me naar mensen die graag willen leven, ernstig ziek zijn en die deze optie niet (meer) hebben. Maar, ik voel me niet verplicht om te leven. Wel voel ik mij verantwoordelijk om anderen niet zomaar alleen achter te laten. Ik ga nog enkele jaren mee om alles en iedereen dat me lief is goed achter te laten. Daarna neem ik de regie over mijn eigen leven.”